Dziś mija 100 lat od dnia, w którym uzyskałyśmy pełnię praw obywatelskich. Świętowałyśmy to wydarzenie  w zeszły tygodniu – teraz krótka relacja i zdjęć parę.

Tegoroczna konferencja była wydarzeniem szczególnym – takim, które zdarza się raz na sto lat. Świętowałyśmy niepodległość w wymiarze podwójnym. Bo dzięki wysiłkom naszych przodków możemy dziś mówić, czytać, tworzyć w języku polskim, w swoim własnym państwie a dzięki wysiłkom naszych przodkiń możemy być współodpowiedzialne za kształt tego państwa, mamy prawo do publicznego wyrażania swojego zdania.
O ile zbrojne powstania i walka naszych prapradziadków – choć i tu były kobiety – są dziełem spektakularnym, o którym uczymy się na lekcjach historii, o tyle systematyczna i nieustępliwa praca naszych pra-babek ginie w jej odmętach. A to właśnie one dźwigały na swoich – rzekomo wątłych – ramionach ciężar przekazywania tradycji, organizacji życia społecznego, to one utrzymywały gospodarstwa gdy zabrakło ich gospodarzy poległych w wojnach i powstaniach i w końcu wywalczyły dla nas równe prawa.
To dzięki nim dziś mamy prawo uczyć się, pracować, samodzielnie wybierać własne drogi życiowe i same decydować o sobie.
Jednak wolność i niepodległość – tak w wymiarze społecznym i osobistym – jest nam dana jako dziedzictwo naszych przodków ale i zadana. Czy dziś równe prawa, równe szanse, równe traktowanie to tylko wyeksploatowany slogan? Czy faktycznie jesteśmy współdecydentkami rzeczywistości, która nas otacza?
Miałyśmy szczęście urodzić się w kraju, w którym kobiety od stu lat mają prawa wyborcze, mają prawo do uczestnictwa w życiu publicznym. Świętując ten jubileusz, oddając cześć tym, które to prawo dla nas wywalczyły pamiętajmy, że miliony kobiet na świecie tego szczęścia nie miały. Miejmy zatem odwagę wspierać się wzajemnie i szukać tego co nas łączy, a nieco nas dzieli, miejmy odwagę naszych prababek emancypantek.