Urodziła się 15 kwietnia 1908 roku w Fiumkach koło Pińska. Była córką Mieczysława Utlińskiego, inżyniera leśnika, absolwenta Instytutu Leśnego w Petersburgu, inspektora leśnego. Rodzina uciekła do Mandżurii i osiedliła się w pobliżu Charbina kiedy Irena była małym dzieckiem. Uczyła się tam w gimnazjum im. Puszkina. W 1928 roku cała rodzina wróciła do Polski. Irena zaczęła studia na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie wraz z siostrą Marią Utlińską, która obroniła się dopiero po wojnie. „Przez znajomych były nazywane Chinkami. Były to panienki wyróżniające się wśród kilku koleżanek pociągającą urodą, inteligencją, dowcipem, swobodą bycia – wtedy niepowszednią, ale nigdy niewykraczającą poza dobre obyczaje” (Grochowski W. 1995).
Po śmierci ojca, jako studentka zaczęła pracować w Instytucje Badawczym Lasów Państwowych. Pracę dyplomową po tytułem „Przemysł dykt i płyt klejonych w Rosji Sowieckiej” napisała w katedrze Użytkowania Lasu pod kierunkiem doktora Franciszka Krzysika. Dyplom inżyniera otrzymała 26 czerwca 1936 roku. Wyszła za mąż za Zenona Twarowskiego, inżyniera leśnika i pracownika IBLP. Po wojnie przez kilka miesięcy wykładała wraz z mężem w Leśnym Ośrodku Szkoleniowym w Bąsaku. Następnie pracowała, jako wykładowca w gimnazjum i liceum przemysłu drzewnego w Wejherowie. W 1951 roku wraz z mężem wróciła do pracy w Instytucie. Zenon został kierownikiem Stacji do Walki z Opieńką IBL w Krynicy, a Irena została jego podwładną. Kiedy mąż zmarł w 1961 roku Irena Utlińska przeniosła się do Warszawy, do zakładu Fitopatologii Leśnej. Tam dnia 25 listopada 1965 roku otrzymała tytuł doktora na podstawie przedłożonej rozprawy doktorskiej pod tytułem „Gospodarcze znaczenie, biologia i podstawy zwalczania grzyba Pollocia saliciperda /ALL. ETTUB/V.A.”, której promotorem był prof. Henryk Orłoś. Zmarła 10 czerwca 1996 roku w Warszawie.
